Fæddur frjáls

Síðan ég ákvað að ég væri bókmenntaspíra fyrir rétt um 35 árum hafa mörg stórvirki heimsbókmenntanna komið út í íslenskri þýðingu (Gargantúa, Gilgameskviða, Satýríkon, Ummyndanir, Gleðileikurinn guðdómlegi, Tídægra, Kantaraborgarsögur) og maður vonar að enn séu til bókmenntaspírur á síðtáningsaldri sem kaupi þessar bækur og finni fyrir hinu háleita við að lesa þær. Allar svonar bækur minna mig á bókasafnið í MS, eitthvert hornið í bókasafninu í Þingholtsstræti eða gamla lestrarsalinn í Háskólanum og aðra staði þar sem ég uppgötvaði klassíkina sjálfur á öldinni sem leið.

Ég er ekki nógu góður í frönsku til að lesa þessa bók á frummálinu en Játningar Ágústínusar las ég á sínum tíma og hlakka því til að bæta Rousseau við þekkingu mína á sígildum játningabókmenntum og spjalla síðan um bókina við helsta gáfufólk Reykjavíkur. Ef mér dettur eitthvað skynsamlegt í hug mun ég deila því hér.

En þó að ég hafi enn ekki lesið Rousseau hef ég sannarlega lesið mörg verk Einars Olgeirssonar, helsta aðdáanda mannsins á Íslandi, þar á meðal heilu árgangana af Rétti og stutta ritgerð hans um Rousseau sem kom út í ritröðinni Brautryðjendasögur (á mínum bernskuárum hétu sambærilegar bækur Afburðamenn og örlagavaldar og voru lesnar upp til agna á Sólheimasafninu). Einar Olgeirsson var auðvitað frægur á sínum tíma fyrir að vera aðdáandi annarra stórmenna sögunnar en Rousseau var æskuástin hans og kannski sú sannasta, það sem Danir kölluðu „gammel flamme“.